Города и места
Панорамы
Инфоточки
Памятник Петру I
Взгляд Петра обращен к гавани.
На лицевой стороне памятника сделана надпись: «Императору Петру I, Таганрог 1698-1898»
Памятник был сооружен к 200-летию Таганрога на пожертвования горожан. Большое отношение к памятнику имеет А.П.Чехов, который выбрал мастера М.М. Антокольского и договорился с ним. Писатель также внес значительную сумму денег на отлив бронзового монумента.
Памятник Петру I был изготовлен известным русским скульптором М. М. Антокольским. Отлит (под надзором великого скульптора) в Париже.
Первая отливка скульптуры оказалась неудачной, и Антокольский забраковал её. Вторая получилась настолько удачной, что скульптор пришёл в восторг, и по этому поводу писал Иорданову: «Статуя вышла превосходной. В большем виде она лучше, чем в оригинале, по крайней мере, таковой она выглядит в мастерской. Отлита она так же хорошо».
Месторасположение монумента было выбрано у ворот городского сада на улице Петровской. Торжественное открытие состоялось 14-го мая 1903-го года.
Высота бронзовой фигуры Петра I равна 3,44 метра, вес — 1232 кг. Пьедестал выполнен из гранита. Высота пьедестала 5,4 метра, вес около 13 тонн. На лицевой грани пьедестала памятника выполнена надпись:
Относится к памятникам монументального искусства, входит в число объектов культурного наследия Российской Федерации под кодом
ТК АТАК
ТЦ АТАК — это уголок уюта, комфорта и прекрасного настроения, в любое время года! На территории торгового центра есть Ресторан То-То, детская площадка, спортивный магазин, большой супермаркет, магазины электроники и бытовой техники и т.д.
К Вашим услугам широкий выбор модной одежды, обуви и аксессуаров, бытовой техники, электроники и средств связи, а также товаров для дома.
График работы: ежедневно с 9.00 до 20.00:
Супермаркет АТАК: с 9.00 до 22.00
"ТО-ТО" Пицца Pizza: с 10.00 до 23.00
Церковь Иконы Пресвятой Богородицы
Храм построен на месте деревянной церкви усадьбы Голицыных в 1722 году по повелению Дмитрия Кантемира.
В 1759—1765 годах по воле Матвея Дмитриевича Кантемира храм был полностью перестроен (архитектор неизвестен), и у него появился северный придел во имя великомученика Димитрия Солунского, созданный в память отца. Стилистически здание представляет собой характерную храмовую постройку елизаветинского барокко: восьмигранный центральный объём, устроенный по принципу «восьмерик на четверике» увенчан гранёным куполом; сдвоенные пилястры, волюты, оконные наличники акцентированы окраской в белый цвет.
После создания дворцового ансамбля храм перестраивался в 1883—1885 годах под руководством архитектора П. Н. Лавина: появился южный придел во имя иконы Казанской Божией Матери, трапезная была расширена. Колокольня подверглась существенным изменениям: на баженовских планах она зафиксирована небольшой двухъярусной, не выше купола самого храма (тем самым не выделявшаяся по высоте среди окружающих дворцовых построек), но была перестроена в три яруса, став вертикальной доминантой застройки.
В годы Советской власти здание использовалось для размещения трансформаторной подстанции; церковные реликвии были в основном разграблены (лишь малая часть попала в музеи).
В 1990 году храм передан Русской православной церкви, и началась его реставрация; работы завершились в 1998 году
Памятник Г.Г.Анджиевскому
В сквере напротив здания грязелечебницы на высоком пьедестале установлен бронзовый бюст с надписью: "Григорий Григорьевич Анджиевский, один из активных организаторов и руководителей Советской власти в г. Пятигорске. Родился в 1897 году. Казнен белогвардейцами 31. VIII. 1919 года".
Первоначально в ноябре 1925 года в сквере, неподалеку от фонтана «Гномы» был установлен гипсовый бюст, изваянный Л. К. Шодким.
Сын рыбака, рабочий, солдат с 1914 г., Анджиевский, находясь в пятигорском солдатском госпитале на излечении после ранения на фронте, познакомился с профессиональным революционером-большевиком И. В. Малыгиным, а затем с приехавшим в Пятигорск С. М. Кировым, вступил по их рекомендации в партию. Это было в 1917 г. А весной 1918 г., когда на выборах победили большевики, он возглавил Пятигорский совдеп.
В мае 1918 г. Г.Г. Анджиевский выезжал в Москву, где беседовал с В. И. Лениным. Вернувшись в Пятигорск, Анджиевский еще деятельнее проводит в жизнь политику партии, ведет большую организаторскую работу, участвует в боях против белогвардейских банд. Он был председателем окружкома РКП(б), членом ЦИК Северо-Кавказской советской республики, начальником культпросветотдела Реввоенсовета 11-й армии.
Когда в начале 1919 г. Пятигорск захватили белогвардейцы, Г.Г. Анджиевский уходит в партийное подполье Закавказья. 17 августа в Баку его арестовали английские интервенты, отправили в Пятигорск и передали белогвардейцам.
Казнен белогвардейцами 31 августа 1919 г
Царква базыльянскага манастыра.
Найбольш познім помнікам з прыкметамі віленскага барока і уніяцкай семантыкі з'яўляецца Дабравешчанская царква базыльянскага манастыра ў мястэчку Ляды. Манастыр мае доўгую гісторыю. Па лягендзе "Багародзіца, ўшкадаваўшы над пакутамі прыгнечанага сялянскага народа, вырашыла суцешыць яго сваёй добрай дапамогай і явілася аднаму лядскаму мяшчаніну, па імені Кірык, і вызначыла месца для ўзвядзення царквы. У царкву гэтую збіраўся люд з розных мясцін і краін, а пані Тэрэза з Тышкевічаў, жонка менскага ваяводы Завішы, ахвяравала царкве абраз Божай Маці - копію Жыровіцкага абраза. Цуд ляданскага абраза Божай Маці заахвочыў Тэрэзу Завішаву разам з дзецьмі яе - сынам Ігнаціям, дачкамі Марыяй, Петранэлай і Брыгідай фундаваць новую царкву на месцы старой, невядома калі і кім будаванай, і пры ёй заснаваць манастыр базыльянаў. У 1732 г. яна запісала на манастыр 2 сяла - Слабодку (Езупольле) з карчмой і Грыву з сялянамі і ўсімі землямі і з правам малацьбы 30 корцаў хлебу на Смілавіцкім млыну і 4000 злотых польскіх, забяспечаных на Смілавіцкім жыдоўскім кагале. У 1737 г. маршалак ВКЛ, граф Ігнаці Завіша, у сувязі з хваробай жонкі сваёй Марцыбэлы з Агінскіх, даў абяцанне Госпаду Богу пабудаваць у Лядах мураваныя царкву і манастыр, але ж смутны час не дазволіў яму ажыцявіць гэты намер. Жонка яго Марцыбэла, ачуняўшы пасля цяжкай хваробы, запісала манастыру таму 6000 злотых польскіх у 1746 г., забяспечаныя на вёсцы Жураўковічы і ў 1756 г. 8000 злотых польскіх забяспечаных на дукорскай сядзібе, набытай ёю ў князя Масальскага".
Мураваная царква ўзведзена да 1794 г. - дата асвячэння вікарным епіскапам брэсцкім Адрыянам Бутрымовічам. Захаваўся інвентарны вопіс комплексу 1805 г., калі будынкі кляштара былі яшчэ драўляныя. Мураваны аднапавярховы Г-падобны жылы корпус пабудаваны ў 1811-50 гг.
У 1839 г. Ляданскі ўніяцкі манастыр быў гвалтоўна пераведзены ў праваслаўны,
Адзначым, што менавіта гэтым помнікам завяршылася мураванае ўніяцкае храмабудаўніцтва на Беларусі.
Мураваная царква базыльянскага манастыра, ўзведзена да 1794 г.
Царква па сваёй архітэктоніцы ўяўляе сабою трохнефавую базіліку, але «схаваную», як гэта было, напрыклад, у фарным касцёле ў Гродне і езуіцкім у Пінску. Больш нізкія і вузкія бакавыя нефы накрыты агульным з цэнтральным нефам дахам і не ствараюць яго верхняга асвятлення. У зман уводзіць і дакладна квадратны план кафалікона, які, без уліку канструкцыі перакрыццяў, нагадвае планавую схему візантыйска-рускага крыжова-купальнага храма. Характэрна, што дахі над сярэднімі травеямі кафалікона на бакавых фасадах завершаны трохвугольнымі франтонамі, каб вылучыць грэчаскі крыж у вянчаючых масах збудавання. Аднак базілікальнасць кампазіцыі падкрэслівае структура прамавугольнай алтарнай часткі, якая з'яўляецца непасрэдным працягам цэнтральнага нефа, двойчы паўтараючы крок базілікі, разам з вялікімі прамавугольнымі прыбудовамі сакрыстый.
Пры трохнефавай будове царква мае бязвежавы «брамкавы» фасад, завершаны сціплым трохвугольным атыкавым франтонам, які з дапамогай масіўных барочных валют распластаны на ўсю шырыню храма. З інвентарнага вопісу 1805 г. вядома, што грабяні валют увенчвалі драўляныя дэкаратыўныя вазы, а фасад быў «распісаны на оптыку». Дзеля аптычнай карэкціроўкі пэўнай груваздкасці форм фасада ён падзелены па вертыкалі пілястрамі стылізаванага іанічнага ордэра не на тры, а на пяць частак, што падкрэслівае яго мастацкую незалежнасць ад канструкцыйнай будовы храма. Завышаная манументальнасць і пэўная сухаватасць ордэрнай пластыкі надаюць вонкаваму абліччу збудавання рысы барочнага класіцызму. Водгукі барочнай стылістыкі значна больш адчувальныя ў арганізацыі інтэр'ера царквы. Апорныя слупы раскрапаваны слаістымі пілястрамі. Ураўнаважаны рытм падпружных арак падкрэслівае падоўжную дынаміку інтэр'ера.
Пачыная з 1809 г. пры манастыры дзейнічала павятовая (Ігуменская) чатырохкласная школа, пад прыглядам Віленскага ўніверсітэта, куратарам яе быў доктар права Казімір Манюшка. На базе гэтай стаўшай вядомай ляданскай школы ў 1834 г. была зроблена руская духоўная семінарыя.
Гатычны касцёл Святой Троіцы ў вёсцы Ішкальдзь.
На паўночнай ускраіне вёскі Ішкальдзь, на невялікім пагорку. Пабудаваны ў 2-й палавіне 15 ст. з цэглы. Дзейнічае.
Паводле інвентара, храм асвячоны ў 1472 г.
Апісанне 1782 г. называе касцёл старасвецкім, адзначае высокі дах, старадаўняе скляпенне, аднабаковае размяшчэнне вузкіх вокнаў. У 1866 г. набажэнствы ў храме былі забаронены. У 1868 г. пры ўладальніку маёнтка Вітгенштэйне храм пераасвячоны ў прыходскую Свята-Троіцкую царкву (пастаўлены іканастас, надбудаваны 2 цыбульчатыя галоўкі, адасоблена пастаўлена драўляная званіца). Адлюстраваны на малюнку Н. Орды 1876 г. У 1898 г. пабудавана драўляная царкоўна-прыходская школа. У канцы 19 ст. побач з храмам стаяла драўляная 4-слуповая званіца пад гонтавым дахам. У 1918 г. храм зноў вернуты католікам. У 1969 г. закрыты. У 1970-я гг. рэстаўрыраваны, вернуты вернікам.
Храм — архітэктурна-гістарычны рарытэт сярэдневяковай позняй готыкі на Беларусі. Яго самабытная архаічная архітэктурна-стылёвая трактоўка і масіўная пластыка па структурнай і дэкаратыўнай аснове знаходзіцца ў агульным рэчышчы з абарончымі храмамі Заходняй Еўропы. Кампактны прамавугольны ў плане аб'ём (агульная даўжыня 26,4 м, шырыня 13,6 м) з 5-граннай апсідай і бакавой 2-павярховай сакрысціяй (наверсе размяшчалася скарбніца) з цыліндрычнай вежай накрыты высокім стромкім дахам (у 2-й палавіне 19 — пачатку 20 ст. па цэнтры меў цыбулепадобны купал на 8-гранным барабане). Выцягнутая апсіда накрыта дахам з вальмамі над гранямі. Археалагічныя знаходкі старажытнай дахоўкі сведчаць аб першапачатковым пакрыцці дахаў чарапіцай з зялёнай палівай. Прастора кафалікона падзелена чатырма слупамі і сістэмай падпружных арак на тры нефы, бакавыя з якіх удвая больш вузкія за цэнтральны.
Детская площадка «Пирамиды»
В ее основу была заложена концепция о «бесконечной игре». Площадка имеет форму знака бесконечности и состоит из нескольких элементов: пирамиды, ручья и пандуса, соединяющего площадь и просторный навес.
На территории создано специальное пространство для малышей: с маленькими горками, домиками, качалками и оборудованием для игр с песком и снегом. Для детей дошкольного и школьного возраста предусмотрена большая площадь для игр, наполненная разнообразными лазательными элементами, горками, качелями, батутом и специальным оборудованием для развития вестибулярного аппарата. Подростки могут испытать свою силу и ловкость на самых сложных игровых элементах: специально для них установлены парные качели и карусели, работающие по принципу натяжения тросов. Ну а взрослые смогут присоединиться к детям и поиграть вместе с ними, а в теплое время года отдохнуть под навесом в открытом кафе.
Рака Шчара.
Шча́ра (афіц. транс.: Ščara) — рака ў Брэсцкай і Гродзенскай абласцях Беларусі, левы прыток р. Нёман. Даўжыня 325 км. Вадазбор 6990 км². Сярэдні нахіл воднай паверхні 0,2 ‰. Агульнае падзенне ракі 77,7 м.
Пачынаецца на Навагрудскім узвышшы з возера Калдычава, упадае ў раку Нёман за 2 км на паўднёвы усход ад в. Дашкаўцы Мастоўскага раёна. Суднаходная ад аграгарадку Быцень (за 155 км ад вусця) у паўнаводны перыяд. Праз Выганашчанскае возера злучана Агінскім каналам з ракой Ясельдай (басейн Прыпяці).
Веснавое разводдзе пачынаецца ў пачатку сакавіка і доўжыцца ў сярэднім 65—80 сутак; ускладняецца нераўнамернасцю снегараставання і выпадзеннем дажджоў. Сярэдняе перавышэнне найвышэйшага ўзроўню над летне-асенняй межанню 1,8 м. Замярзае ў канцы снежня (найбольшая таўшчыня лёду 40—65 см), крыгалом у сярэдзіне сакавіка.
Паводле будовы даліны, рэчышча і ўмоў працякання Шчара падзяляецца на 2 участкі. Ад вытоку да ўпадзення р. Грыўда даліна трапецападобная (шырыня 1,5 км), са стромкімі схіламі вышынёй 15—20 м, пойма нізкая, забалочаная і куп′істая, перасечана асушальнымі каналамі. Шырыня разліву ад 200 м да 3 км. Ад вусця Агінскага канала пойма парэзана сеткай каналаў, па якіх (і па Агінскім канале) у веснавое разводдзе адбываецца пераліў вады з Шчары ў воз. Выганашчанскае.
Рэчышча звілістае, акрамя каналізаваных участкаў у вытоку і перад упадзеннем Грыўды; яго шырыня 15—30 м, месцамі да 60 м. Берагі нізкія, пераважна тарфяністыя. На ўчастку ад упадзення р. Грыўда да вусця даліна трапецападобная, яе шырыня 3—5 км. Схілы стромкія, вышынёй 10—20 м, месцамі 35—40, у ніжнім цячэнні спадзістыя. Пойма забалочаная, яе шырыня ў пачатку ўчастка 1,5 — 2,5 км, у сярэдняй частцы 0,5—0,8 км, у ніжняй 50—300 м.
Сядзібна-паркавы ансамбль у вёсцы Савейкі.
3 1850 г. фарміруецца палацава-паркавы ансамбль у Савейках. Парк займае плошчу каля 10 га. Яго парадная частка мае сіметрычную кампазіцыю. Уязная алея, утвораная елкай і клёнамі, даўжынёй больш за 450 м., перасякаецца з папярочнай алеяй сядзібы і выходзіць на вялікі, ідэальна роўны парадны партэр. У цэнтры яго традыцыйны эліпс, абмежаваны дарогай і з боку ўезду падкрэслены пасадкай лістоўніцы еўрапейскай. Па перыметры цэнтральная частка партэра была абсаджана ружамі. Зараз яго акружае фармавы бардзюр са спірэі. 3 заходняга боку за невялікімі групамі дрэў знаходзіцца прамавугольнай формы сажалка, па берагах якой растуць вярба і ясень. Іх адбітак у вадзе і святлацені як бы павялічваюць паркавую прастору.
За палацам, адбудаваным у 1959 г. ў стылі неакласіцызму, размешчана пейзажная частка парку. 3 балкона будынка адкрываецца перспектыва на ландшафт парку, якая завяршаецца сажалкай з астравамі. Уздоўж кампазіцыйнай восі (яна падкрэслена сучаснай пасадкай пузыраплодніка каліналістага) чаргуюцца невялікія паляны і групы дрэў, пераважна ліпа і клён. Лістоўніца еўрапейская, конскі каштан і іншыя пароды пасаджаны з улікам асаблівасцей іх дэкаратыўных якасцей на працягу сезона. У большасці груп дамінуючым відам з’яўляецца лістоўніца. Дрэвы ў другім ярусе маюць падначаленае значэнне. У глыбіні парку вакол цэнтральнай паляны вырысоўваюцца самастойныя групы дрэў. Сярод іх пераважае лістоўніца (дрэвы пасаджаны на адлегласці 1—2 м адно ад аднаго), ёсць клён, граб, быў конскі каштан. Ва ўсходняй частцы на месцы былога саду створаны суцэльны грабавы масіў. Падобны да яго прыродны масіў з граба вырас і з паўднёва-ўсходняга боку. 3-за высокай шчыльнасці пасадкі ў насаджэннях няма наглебавага покрыва.
Парадны характар сядзібы не выключаў яе ўтылітарнасці. За сядзібным домам у парку размяшчаліся лядоўня, калодзеж. На адной з палян вырошчваліся клубніцы, на востраве — маліна.
Кулагін, А. Нашчадкі часу [фрагмент] / Анатоль Кулагін, Анатоль Федарук.
474347694770477648174819484348564862486548664867486848944901490549294931493349434956497250165017501850245038506050845085
