Поиск « 1panorama

Палац як твор дойлідства «ў духу гатычнай старыны».
Буйнейшы прамысловец граф Вандалін Пуслоўскі сцвярджаў сябе не толькі ва ўдалым прадпрымальніцтве, але і ў рэпрэзентацыйнай пабудове ў 1838 г. палацавай рэзідэнцыі, якая больш паходзіла на велічны замак, у адным са сваіх шматлікіх уладанняў - Косаве. Аднак лёс палаца даволі цьмяны: пасля паўстання 1863 г. ён пераходзіць у рукі маскоўскай арыстакратыі - да князёў Трубяцкіх і Алдэнбургскіх; у час першай сусветнай вайны палац разбураецца, пасля чаго прыстасоўваецца пад староства Косаўскага павета; пасля Другой сусветнай вайны зламаны цяжкасцю выпрабаванняў ліхалецця і зараз існуе ў руінах. Але і рэшткі будынка, у якіх лунаюць цені далёкага мінулага і духі яго гаспадароў, яшчэ больш уражваюць сваёй таямнічасцю і загадкавасцю. «Замак» быў удала ўпісаны ў панарамны паркавы краявід. Але здаецца, што, узводзячы сваю рэзідэнцыю на плоскасным рэльефе мясцовасці, Пуслоўскі больш звязваў будаўніцтва з суседняй гістарычнай сядзібай Касцюшкаў пад назвай Марачоўшчына. Менавіта ў гэтай «садружнасці» будынкаў розных гістарычных эпох намаляваў палац мастак Н.Орда ў 1860-ыя гг. Гэта была спрыяльная магчымасць задаволіць не толькі натуральнае эстэтычнае пачуццё сродкамі архітэктуры, але і далучыцца да сапраўднай гісторыі, а значыць, і надзяліць сваё збудаванне гістарычнай аўрай, водарам славутай мінуўшчыны.

Варшаўскі архітэктар Францішак Яшчальд у архітэктуры манументальнага будынка спыняе «вялікі пост» палацава-сядзібнага класіцызму і «гурманствуе» гатычнай старажытнасцю. Шэраг даследнікаў падкрэсліваюць яго аналогію з замкам Гогенцолернаў у Камянцы-Зембавецкім (польская Сілезія) у Польшчы. У стылі сярэдневяковай готыкі інтэр'еры палаца апрацоўваюць архітэктар В.Марконі і дэкаратар Францішак Жмурка.

Гісторык архітэктуры У.Чантурыя ахарактарызаваў палац як твор дойлідства «ў духу гатычнай старыны», і гэта відавочна. Аб'ёмна-прасторавая архітэктурная кампазіцыя з пульсуючым сілуэтам яшчэ захоўвае строга класіцыстычную ўраўнаважаную сіметрыю ... .
А.М. Кулагін
Страчаная спадчына

Ледяная пещера
Ледяная пещера на протяжении всех своих 2,5 км покрыта длинными (до 10 м) каменными завесами. Из-под одной из них течёт холодный поток, чтобы через десяток метров полностью исчезнуть в паутине каменных полов. Зал полный тонких сталактитов отделён от основной части пещеры прозрачным подземным озером. От белых каменных столбов высотой до 10 метров отражается свет ручных фонарей. Иногда их отблески причудливо окрашиваются в красноватые и серые тона.
Попасть в нее можно приплыв на лодке по Увацу и поднявшись по небольшой лестнице ко входу. У лестницы видны лодки, доставившие туда туристов.

Храм Святителя Николая
Храм Святителя Николая находится на Монастырском острове. Он был построен епископом Григорием, монахами и самарскими рыбаками для спасения княгини Ольги, которая путешествуя, укрывалась в монастыре от непогоды. В свое время в этом храме останавливались князь Святослав и князь Владимир. На весне 1240 года церковь была разрушена монголо-татарской ордой, но в XV веке храм отстроили. После этого сооружение еще не раз претерпело разрушение. Святыню, которую мы можем видеть сегодня, строили 2 года. Сначала была освящена земля, затем заложен первый камень. Теперешний храм торжественно открыт 19 февраля 1999 года. Здесь хранится икона святителя Николая, изготовленная по просьбе правящего архиерея. Церковь имеет колокольню. Само сооружение небольшое, белоснежное, с одним куполом. За храмом виднеется река. Это жемчужина Монастырского острова, земля которого считается святой.

Запорожское кладбище
Запорожское кладбище украинского города Днепропетровск существует с 1950-х годов и занимает большой массив вдоль Запорожского шоссе.

На центральном участке кладбища покоится А.М. Макаров - легендарный Директор "Южмаша", почетные граждане Днепропетровска и Герои Советского Союза,
спортсмены и видные ученые, Академики: Александр Чекмарев, Кирилл Стародубов, Всеволод Лазарян, Зот Некрасов и другие.

На кладбище, в 40-50 метрах от Центрального входа похоронены шесть инженеров-конструкторов и испытателей ракетно-космического КБ "Южное", погибшие на стартовой площадке космодрома Байконур в результате взрыва межконтинентальной баллистической ракеты Р-16 24 октября 1960 года.

Сабор Успення Прасвятой Багародзіцы ў Жыровіцах
Успенскі сабор у Жыровіцах заснаваны ў 1613 г. як галоўны храм жыровіцкага манастыра базыліян. Спачатку пабудаваны ў стылі барока (будаўніцтва закончана ў 1650 г.). Мураваная трохнефавая крыжова-купальная базіліка даўжынёй больш 55 м і вышынёй каля 40 м мае паўкруглую алтарную апсіду ступеньчатага контуру. З паўночнага і паўднёвага бакоў да сабора прымыкаюць малыя цэрквы Пакрова Прасвятой Багародзіцы і Раства Іаана Прадцечы.

У галоўнай частцы сабора першапачаткова меліся дзве вуглавыя вежы, характэрныя для віленскага барока. Пры рэканструкцыі ў 1828 г. вежы разабралі. У межах асноўнага аб'ёму захаваліся толькі іх ніжнія ярусы. Пасля рэканструкцыі Успенскі сабор набыў рысы класіцызму. Былі зменены дэкор, форма светлавога барабана і купала; фасады аздоблены падвойнымі калонамі і пілястрамі і завершаны трохвугольнымі франтонамі. У партале галоўнага фасада выкарыстаны матывы візантыйскай архітэктуры.

Інтэр'ер сабора захаваў барочны характар. Прастора трансепта павялічана цэнтральным купалам. Паўночны неф перакрыты кесаніраваным скляпеннем, паўднёвы — скляпеннем на ветразях. Вялікі прафіляваны карніз антаблементам ахоплівае прастору інтэр'ера зверху, сцены расчленены пілястрамі. Нефы аддзелены высокімі аркадамі і перакрыты цыліндрычнымі скляпеннямі з распалубкамі. Яны ўпрыгожаны стукавым арнаментам, падпружныя аркі маюць фрэскавыя філёнгі.

Манументальная конха цэнтральнага двухсветавага нефа прарэзана люнетамі і запоўнена фрэскай «Спас Пантакратар». Магутны цэнтральны купал пры дапамозе ветразяў падтрымліваюць масіўныя слупы крыжовага сячэння. Архітэктурна-канструкцыйнае і дэкаратыўнае вырашэнне накіравана на падкрэсліванне лёгкасці, паветранасці, бязважкасці гэтай часткі інтэр'ера: шырокая падкупальная прастора багата асветлена праёмамі светлавога барабана і ліхтара. Скляпенне купала імітуе нябесную сферу.
З разнастайнасці арнаментальных матываў выдзяляецца стукавы арнамент геаметрычнага характару на скляпеннях ... .
В. Б. Караткевіч, А. М. Кулагін.

Мост Джурджевича
Мост Джурджевича — бетонный арочный мост через реку Тара в северной части Черногории. Расположен на перекрёстке путей между городами Мойковац, Жабляк и Плевля. Своё название мост Джурджевича получил от имени владельца фермы, которая расположена рядом.
Мост Джурджевича спроектировал Мият Троянович (Mijat Trojanović). Он был построен между 1937 и 1940 годами в Королевстве Югославия. Главный инженер проекта — Исаак Руссо.
5-арочный мост имеет длину 365 метров, длина самого большого пролета — 116 метров. Высота проезжей части моста от реки Тара — 172 метра. На момент завершения строительства это был самый большой автомобильный бетонный арочный мост в Европе.

Большая часть Черногории, в том числе каньон реки Тара, попала под итальянскую оккупацию после немецкого вторжения в Югославию в апреле 1941 года. Гористая местность данного района способствовала ведению партизанской войны. Итальянские войска использовали четников для получения контроля над мостом во время совместного наступления в 1942 году.

Югославские партизаны в 1942 году с помощью одного из инженеров строительства моста — Лазаря Яуковича — взорвали центральную арку, причём сохранили остальные пролеты. Взрыв самого длинного пролета уничтожил единственный переход каньона реки Тара в данной местности, что привело к остановке наступления итальянских войск в эту часть Черногории. Итальянцы настолько разозлились, что специально искали Лазаря Яуковича, и в конце концов он был схвачен и расстрелян. Памятник инженеру стоит у въезда на мост.

Мост был восстановлен в 1946 году. На него постоянно приезжают экскурсионные автобусы. Для всех желающих на мосту Джурджевича оборудован кемпинг с автостоянкой, магазином, хостелом и автозаправкой. От моста Джурджевича можно отправиться в рафтинг. На мосту работают 3 зип-лайна. Банджо джампинг запретили - он мешал автомобилистам.

Остров-отель Святой Стефан
Свети-Стефан (серб. Свети Стефан/Sveti Stefan) — курорт в Черногории, расположенный на побережье Адриатического моря, на Будванской ривьере, в 5 километрах к юго-востоку от Будвы. Расположен на небольшом острове, перешеек между сушей и островом природный, появился в результате намыва гравия слоями. Очень редкое природное явление.

Остров закрыт для посещения лицами, не являющимися гостями отеля.

Прилегающий к острову одноимённый посёлок располагает туристической инфраструктурой, а цены на апартаменты хотя и выше, чем в среднем в Черногории, гораздо более доступны, чем в отеле на острове.

Гатычная муроўка.
Царква Св. Міхаіла стаіць ў глушы, у далечыні ад буйных гарадоў. Царква - адзіны з існуючых помнікаў, які захаваў сваю аўтэнтычнасць, цнатлівасць, што і дазволіла яму стаць помнікам архітэктуры сусветнага значэння. Касметычныя рамонты, якія праводзіліся ў 1841 і 1881 гг. істотна не змянілі аблічча помніка. У розныя часы помнік вывучалі даследчыкі архітэктуры А. Шышка-Богуш, М. Сакалоўскі, Г. Вераб'ёў, Ю. Зубрыцкі, I. Ядкоўскі, М. Шчакаціхін і інш. Цікавыя замалёўкі храма зрабіў у другой палове XIX ст. беларускі краязнаўца і мастак В. Гразноў.

Гісторыкі архітэктуры адышлі ад фантастычнай даціроўкі будаўніцтва храма ў 1407 г., прапануемай краязнаўцамі. Дакладны час збудавання Сынковіцкай Міхайлаўскай царквы невядомы, але агульная гатычная канструкцыя і зорчатае скляпенне дазволілі даследчыкам найбольш верагодным часам лічыць пачатак XVI ст.

Верагодна Міхайлаўская царква была ўзведзена амаль адначасова (але хутчэй — пазней) з віленскай Троіцкай царквой і тымі ж майстрамі. Магчыма, яна мела за фундатара таго ж К. Астрожскага. Асноўным аргументам на карысць гэтага з'яўляецца аналагічнае (даволі незвычайнае) вырашэнне алтарных частак гэтых храмаў. На ўзроўні падлогі яны былі па праваслаўнай традыцыі трохапсіднымі, а на ўзроўні гзымса - аднаапсіднымі. Тры амаль аднолькавыя паўкруглыя апсіды пры дапамозе ступеньчатых арачных тромпаў злучаны ў адну, накрытую высокім кроквенным дахам. Форма і канструкцыя гэтых варонкападобных тромпаў таксама паходзіць з візантыйскай архітэктуры. Ужыты своеасаблівы прыём не толькі ствараў тэхнічна больш выгадную канструкцыю даху, але і ў больш шырокім сэнсе адлюстраваў тэндэнцыю паступовага пераходу ад трохапсіднасці праваслаўных храмаў старажытнарускага перыяду да аднаапсіднасці, характэрнай для беларускага храмабудаўніцтва эпохі барока ... .

Крыніца:
Т.В. Габрусь
Мураваныя харалы
Мінск, "Ураджай", 2001

Міхась Ткачоў
Замкі Беларусі
Мінск, Полымя, 1977

Касцёл Святой Тройцы, Зэльва.
Касцёл Святой Тройцы — помнік архітэктуры неаготыкі ў г.п. Зэльва. Пабудаваны ў 1913 г. (архітэктар Іосіф Піус Дзяконскі).

Трохнефны аднаапсідны дзвюхвежавы мураваны будынак мае сіметрычна-восевую кампазіцыю, у якой дамінуюць двух'ярусныя масіўныя вежы, завершаныя складанымі па малюнку канічнымі шпілямі (першы ярус квадратны ў плане, другі — васьмігранны з вузкімі паўцыркульнымі праёмамі). Асноўны аб'ём накрыты высокім вальмавым дахам з двухпрыступкавай навіссю на галоўным фасадзе. Уваход вырашаны ў выглядзе адкрытай галерэі з шырокімі паўцыркульнымі і вузкімі стральчатымі праёмамі, партал уваходу з трохвугольным завяршэннем. Сцены асноўнага аб'ёму і пяціграннай алтарнай апсіды ўмацаваныя контрфорсамі, прарэзаныя стральчатымі вокнамі. У 1960-я гады касцёл быў перададзены калгасу імя Леніна, тут было сховішча збожжа, з 1988 г. — склад райспажыўсаюза.

Парафія створана ў 1407 г., сённяшні касцёл пабудаваны i асвечаны ў 1913 г., зачынены ў 50-х гг. i прыстасаваны пад краму, вернуты ў 1989 г.

5 цікавых фактаў з гісторыі зэльвенскага касцёла:

У 1950-я гады, у эпоху сталінізму, касцёл у Зэльве зачынілі і выкарыстоўвалі ў якасці крамы і складскіх памяшканняў (збожжасховішча) калгасу ім. Леніна.
Троіцкі касцёл вярнулі каталікам у 1989 годзе. З інтэр'ерных упрыгожванняў захаваліся толькі распяцце і фігура Лурдскай Божай Маці, што было ўспрынята вернікамі як цуд.
Касцёл нанова асвяцілі ў 1989 годзе. З 1991 года ў ім адпраўлялі імшы святары місіянерскага Ордэна Кларэцінаў, вядомыя сваёй асветніцкай дзейнасцю, у тым ліку ў СМІ.
У адноўленым касцёле ўстаноўлены маляўнічыя вітражы з фігурамі святых. А вось электронны арган у касцёле адразу не прыжыўся: выйшаў з ладу пасля ўдару маланкі. Пасля гэтага на касцёльным шпілі паставілі громаадвод і набылі новы арган.
У 2013 годзе каталіцкая парафія Найсвяцейшай Тройцы налічвала больш за 1150 чалавек, у тым ліку 150 дзяцей, якія вучацца ў школе пры касцёле. Імшы адпраўляюцца на беларускай мове.

Церковь Св. Луки (Crkva Sv. Luke)
Церковь Святого Луки располагается на площади Святого Луки. В архитектуре этого небольшого храма сочетаются романские и византийские черты.

У Церкви Святого Луки необычная судьба. Она была построена в 1195 году и первоначально была католической. Однако в XVII веке от гнета турок в Котор переселилось много православных, где им предоставили убежище. А в церкви возвели второй алтарь, чтобы православные верующие могли проводить свои службы. Таким образом до XIX века в храме находилось два алтаря и проводились как католические, так и православные службы. Сейчас второй алтарь убрали, а церковь стала православной.

Пещера Потпечка
Пещера Потпечка (Potpecka)
Потпечка пещера находится в селе Потпеч (Potpec), в северных предгорьях Дрежника в 14 км от Ужице.
Потпечка пещера имеет самый большой вход в пещеру в Сербии. Вход в пещеру представляет собой гигантский проход в форме подковы. Высота прохода составляет 50 метров, ширина 12 метров у основания.
Исследованы чуть больше 500 метров пещеры, изученная часть доступна для посещения. Пещера относиться к пружинному типу. Пещера уникальна с геологической точки зрения. Охраняется законом как уникальный природный объект.
Предполагается что пещера была обитаемой еще со времен неолита.

Малка
Река Малка. Длина 210 км (от истока реки Кызыл-кол), площадь бассейна 10 тысяч км². Истоки Малки находятся на северных склонах Эльбруса. С ледников Уллу-чиран, Кара-чаул, Уллу-кол, Микель-чиран, Кынгыр-сырт, Чунгур-чат-чиран стекают небольшие речки Кызыл-кол, Бирджалы-су, Султан-Тары-су, Каракая-су и другие безымянные ручьи, которые, сливаясь вместе в районе перевала Кая-эшик, образуют реку Малку.

База отдыха «Волна»
База отдыха «Волна» построена на основе санатория. Здесь в 1987 году была пробурена скважина, благодаря которой на протяжении многих лет отдыхающие проходили различные процедуры на основе минеральной воды. Чистая минеральная вода содержит большое количество полезных микроэлементов и железа. В настоящее время установлено современное оборудование, способное отфильтровать большую часть железа. Именно поэтому вода на базе отдыха «Волна» стала прозрачной, но не потеряла полезные и лечебные свойства.

Строительство ЖК "Финский залив"
www.yit-tyumen.ru/zhk-finskiy-zaliv

Земельный участок можно охарактеризовать уникальным местоположением, на юго-западе река, а на севере большой парк с елями, соснами и березами, в котором проложены прогулочные тропинки, велодорожки и трассы для лыжников.

Долина реки Алибек
Долина реки Алибек, левый приток Аманауза, одного из истоков Теберды, берет свое начало из ледников Алибекский и Двуязычный. Долина Алибек замыкается водоразделом между Тебердой и Аксаут Альплагерь Алибек.

От Домбайской поляны до альпинистского лагеря Алибек, расположенного близ одноименного ледника, ведет дорога начинающаяся прямо от ММЦ.

Ледник Алибек. Самый большой и наиболее доступный ледник на территории Тебердинского заповедника. Детище Алибекского ледника - "бараньи лбы" обрамляют долину Алибек, представляют собой отполированные льдом скалы.

Гора Белалакая
Белалакая (3861 м.) - едва ли не самая красивая вершина района,господствующая над Домбайской поляной - Белалакая (Полосатая скала), обязанная своим названием нескольким поясам из белого кварца, толщиной до 50 метров, прорезающими скальные стены.

С севера её узнают без особой фантазии, находя очень большое сходство с Маттерхорном. Наибольший интерес представляет западная стена, протяжённостью до 700 метров и красивая тысячеметровая северо-восточная стена.

Домбай-Ульген (Ёльген)
Домбай-Ульген (карач.-балк. Доммай ёлген — «место, где погиб зубр»), или Домбай-Ёльген — вершина западной части Главного, или Водораздельного, хребта Большого Кавказа (на границе Абхазии и Карачаево-Черкесской республики), в истоках реки Теберда. Высота 4046 м, это высшая точка Абхазии. Сложена гнейсами, кристаллическими сланцами, гранитами. Покрыта вечными снегами и ледниками.

Домбай-Ульген является наиболее высокой вершиной Домбая, находится восточнее посёлка Домбай, имеет три вершины: западную (4036 м), главную (4046 м) и восточную (3950 м

Гора Белалакая
Белалакая (3861 м.) - едва ли не самая красивая вершина района,господствующая над Домбайской поляной - Белалакая (Полосатая скала), обязанная своим названием нескольким поясам из белого кварца, толщиной до 50 метров, прорезающими скальные стены.

С севера её узнают без особой фантазии, находя очень большое сходство с Маттерхорном. Наибольший интерес представляет западная стена, протяжённостью до 700 метров и красивая тысячеметровая северо-восточная стена.

Ущелье реки Гоначхир
Река Гоначхир - это бурная, крутопадающая горная река, которая протекает по северному склону Главного хребта Большого Кавказа. «Гоначхир» переводится с карачаевского языка как «узкая река».

Озеро Рыбка
Водоемы, именуемые Дуккинскими, располагаются в высокогорной долине в восточных отрогах хребта Аркасара, в Архызе. Их высота — порядка 2300-2500 метров над уровнем моря.

Озера получили свое название от реки Дукка, бассейн которой охватывает этот район Кавказа. Делятся озера на малые Дуккинские озера и озера долины Большая Дукка.

Местность вокруг озер живописна: каменистые скалы, поросшие зеленым мхом, камни, цветущие кусты рододендрона. Озера имеют насыщенный цвет, и могут при разной погоде выглядеть то синими, то зеленоватыми. Вода холодная.

Долина реки Малая Дукка
Небольшая высокогорная долина, расположенная в восточных отрогах хребта Аркасара. В нижней части примыкает к долине реки Дукка. Над долиной доминирует вершина Закзан-Сырт (3097 м.). В верховьях долины расположен ряд малоизвестных, а зачастую и непройденных перевалов, не попавших в классификатор. Наиболее известные объекты, расположенные в долине — т.н. Аркасарские озёра, отличающиеся доступностью и живописностью.

Озеро Аркасарское
Озеро Аркасарское
Водоемы, именуемые Дуккинскими, располагаются в высокогорной долине в восточных отрогах хребта Аркасара, в Архызе. Их высота — порядка 2300-2500 метров над уровнем моря.

Озера получили свое название от реки Дукка, бассейн которой охватывает этот район Кавказа. Делятся озера на малые Дуккинские озера и озера долины Большая Дукка.

Местность вокруг озер живописна: каменистые скалы, поросшие зеленым мхом, камни, цветущие кусты рододендрона. Озера имеют насыщенный цвет, и могут при разной погоде выглядеть то синими, то зеленоватыми. Вода холодная.

Паляўнічы дом-сядзіба «Адрывонж».
Магнацкая дынастыя Храптовічаў валодала мястэчкам цэлых тры сотні гадоў, пачынаючы з далёкага XVI стагоддзя. Сядзіба насіла імя іх радавога герба «Адрывонж».

Вішнёва быў добра развітым прамысловым цэнтрам. Тут упершыню на тэрыторыі Літвы запрацавала даменная печ. Акрамя таго, намаганнямі кіравальнай дынастыі тут у свой час разгарнулі дзейнасць металургічны і вінаробны заводы, прадпрыемства па вытворчасці ганчарных вырабаў, сукнавальня, вадзяны млын.
Акрамя добра развітай прамысловасці, Вішнёва славілася і сваімі паляўнічымі ўгоддзямі. Менавіта таму напачатку XX стагоддзя Храптовічы пачынаюць будаванне рэзідэнцыі ў Вішнёва, якую інакш, як «паляўнічы палац», не звалі. Комплекс паражаў сваёй тэрыторыяй – яна складала 50 гектараў. Вакол сядзібы выкапалі канал, які надаваў ёй некаторае падабенства з абкружаным ровам сярэднявечным замкам.
Да паляўнічага дому вялі адразу тры пад'езныя дарогі. Усе заезды былі абаронены варотамі, каля якіх пабудавалі паляўнічыя вартоўні. Практычна нічога з гэтага не захавалася – толькі брама, якая вяла да галоўнага, параднага ўваходу ў сядзібу.

У цэнтры кампазіцыі, традыцыйна размяшчаўся непасрэдна сам палац. Хоць яго і звалі «паляўнічым домікам», усё ж змяншальна-ласкальны суфікс не зусім прымянiмы да раскошнага двухпавярховага будынка, разыначкай якога з'яўляўся назіральны дах. Дом, які, дарэчы, захаваўся да нашых дзён, абкружалі дрэвы.

Шырокая тэрыторыя сядзібы была занята паркам, у якім у перыяд росквіту расло каля 70 тысяч відаў раслін! На яго краі размяшчалася аранжарэя, акрамя таго, у свой час у парку знаходзілася вальера, у якой трымалі зграю паляўнічых сабак.

Ад дагледжанасці пасадкі цяпер не засталося і следу, таму што падчас Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі сядзібы Храптовічаў кватараваўся нямецкі полк, а ў самім доме быў размешчаны штаб. У памяць пра гэта пры наведванні сядзібы можна паглядзець на ўсталяваны тут мемарыяльны знак. У наш час парк больш напамінае невялікі лес.

Гід па Беларусі VETLIVA.

Палац Тышкевічаў — помнік архітэктуры класіцызму.
Пабудаваны ў 1806 г. у Валожыне, на ўзвышаным беразе р. Валожынка. Размешчаны па адрасе пл. Свабоды, 4, 17, 19. Выкарыстоўваецца як адміністрацыйны будынак.
Уладальнікам маёнтка Валожын і ініцыятарам будаўніцтва мураванага палаца ў стылі класіцызм быў граф Юзаф Міхалавіч Тышкевіч(польск.) бел. (1724—1815), а архітэктарам — А. Касакоўскі. Уваходзіў у ансамбль колішняй Рыначнай плошчы. Палацавы комплекс арганізаваны па традыцыйнай схеме: аднапавярховы мураваны палац, бакавыя флігелі (афіцына і аранжарэя) утвараюць прамавугольны парадны двор.
Архітэктар знайшоў надзвычай удалае кампазіцыйнае вырашэнне, якім гарманічна аб'яднаны двухпавярховая цэнтральная частка з чатырохкалонным порцікам і бакавыя крылы-карпусы[1]. Стрыманы дарычны ордар, выкарыстаны ў будынку, надаў яму ўрачыстую важкасць, падкрэсленую параднасць. Апрацоўка сцен бакавых аб'ёмаў больш дробная ў параўнанні з лаканічным порцікам[1]. Галоўны акцэнт зроблены на чаргаванні пілястраў з дарычнымі капітэлямі[1].

Палац і флігель — прамавугольныя ў плане аднапавярховыя будынкі з калідорнай планіроўкай, іх цэнтральныя часткі з мансардамі вылучаныя чатырохкалоннымі дарычнымі порцікамі Будынкі пастаўленыя на высокім цокальным паверсе, апрацаваным рустам.
Будынак аранжарэі, накрыты двухсхільным вальмавым дахам са сферычным купалам у цэнтры, мае сіметрычную кампазіцыю. Франтальныя фасады рытмічна расчлянёныя прамавугольнымі вокнамі, у цэнтры вылучаныя рызалітамі з трохвугольнымі франтонамі і завершаныя развітым антаблементам. У дэкоры выкарыстаны прафіляваныя сандрыкі, пілястры. Да ўваходу вядзе вялікая каменная лесвіца. Галоўнае месца ва ўнутранай калідорнай планіроўцы адводзілася двухсветлавой параднай зале другога паверху.
Перад палацам быў разбіты рэгулярны парк, які спускаўся да ракі.

Гребная коса
Тихий уголок в большом шумном городе! Искусственная насыпь с двумя прямыми каналами для тренировки гребцов. Хорошее место для бега, семейного отдыха, рыбалки, купания на пляже, занятия спортом или просто пикника.